Kao u slučaju javnih nabavki uklanjanja animalnog otpada u Baču, Beočinu, Bačkoj Palanci, Titelu i Novom Sadu koje su sprovođene tokom 2020. godine i u postupcima javnih nabavki ovih usluga koji su sprovedeni u Vrbasu u prethodne tri godine (2017–2019), jedini ponuđač koji je učestvovao i kome je dodeljivan ugovor je bio „Eko–vet plus” d.o.o. iz Vrbasa. I u predmetnim postupcima, ovaj ponuđač je koristio odsustvo konkurencije pa je nudio cenu koja je bila približna procenjenoj vrednosti nabavke, pri čemu ni ovde nisu postojali jasni parametri na osnovu kojih je bilo moguće odrediti realnu cenu izvršenja usluge, odnosno kontrolisati realne količine uklonjenog animalnog otpada prilikom izvršenja ugovora.

S obzirom na navedeno, potpuno je jasno da je i slučaju sprovođenja predmetnih postupaka javnih nabavki uklanjanja animalnog otpada u Vrbasu favorizovan ponuđač „Eko-vet plus”, te da su povređena osnovna načela javnih nabavki, i to načelo efikasnosti i ekonomičnosti, kao i načelo obezbeđivanja konkurencije.

Ovakav zaključak donet na osnovu analize predmetnih postupaka javnih nabavki potvrđuju i brojni tekstovi objavljeni na pojedinim internet portalima, u kojima se ukazuje da je „Eko-vet Plus” uživao podršku državnih i lokalnih struktura prilikom osnivanja, kao i da se ta podrška nastavila i posle toga kroz postupke javnih nabavki u kojima je dobijao poslove u velikom broju opština u Vojvodini, kao jedini ponuđač koji je podnosio ponudu.

 U tim tekstovima su navedene sledeće činjenice:

• godine 2017, odmah nakon osnivanja, „Eko-vet plus” je pod nerazjašnjenim okolnostima dobio dva mobilna postrojenja za spaljivanje životinjskog otpada koja su prvobitno bila dodeljena Institutu za veterinarstvo iz Novog Sada kao donacija iz EU;
• da je komisija Uprave za veterinu pri Ministarstvu poljoprivrede izdala rešenje o ispunjenosti veterinarsko-sanitarnih uslova objekta za spaljivanje, tačnije nadstrešnice za pomenuta mobilna postrojenja ponuđača „Eko-vet plus” pre nego što je taj objekat i izgrađen;
• da je komisija Uprave za veterinu formirana 31. oktobra 2017. godine, te da je istog dana izašla na teren, samo 24 sata nakon što joj se „Eko-vet plus” obratio, pri čemu objekat koji je komisija obišla i utvrdila da ispunjava uslove u tom trenutku nije ni postojao (dozvolu za izvođenje radova Odeljenja za urbanizam opštine Vrbas „Eko-vet plus” je dobio tek dan kasnije, odnosno 1. novembra 2017. godine, a sam „Eko-vet plus” je prijavio početak radova za 10. novembar, sa 30. novembrom kao rokom završetka radova);
• da u Vrbasu postoji Javna agencija za zoohigijenu i poljoprivredu – JAZIP, koja je osnovana 2010. godine, između ostalog i za „neškodljivo uklanjanje životinjskih leševa sa površina i objekata za uzgoj” i „transport leševa životinja do objekata za sakupljanje”, što je i navedeno i u Osnivačkom aktu te agencije;
• da je JAZIP kao donaciju od kompanije „Carnex” dobio hladnjaču za sakupljanje animalnog otpada, a da je opština Vrbas 2015. godine kamion za uklanjanje i prevoz animalnog otpada platila 8 miliona dinara nakon sprovedene javne nabavke, s tim da se taj kamion od tada ne koristi;
• da je opština Vrbas je u toku prethodne tri godine plaćala milionske iznose ponuđaču „Eko-vet plus”, iako je pre toga JAZIP plaćao oko 200.000 dinara godišnje Veterinarskoj ustanovi „Proteinka” Sombor, koja je u državnom vlasništvu;
• da je JAZIP raskinuo Ugovor o poslovno-tehničkoj saradnji sa VU „Proteinka” Sombor pod izgovorom da „nema finansijske mogućnosti” da ga održi na snazi, da bi mesec dana kasnije bila doneta odluka o potpisivanju višestruko skupljeg ugovora sa „Eko-vet Plus” d.o.o.

Skoro sve navedene činjenice sumirane su i u jednom od saopštenja Ekološkog pokreta Vrbas.

Na osnovu svega navedenog, može se zaključiti da su konkretni postupci javnih nabavki u Vrbasu očigledni primeri ograničenja konkurencije među ponuđačima, kao postupci u kojima je ponudu dostavljao samo jedan i uvek isti ponuđač, koji je na kraju i bio izabran sa cenom koja je u svakoj od tih nabavki bila blizu procenjene vrednosti. Podrška koju je taj ponuđač dobijao od lokalne samouprave za čije potrebe su sprovedene nabavke i na čijoj teritoriji se nalazi njegovo sedište (i spalionica) bila je očigledna, kako pre tih postupaka tako i u toku njihovog sprovođenja, a sve to ukazuje na nameru njegovog favorizovanja koju bi, svakako, trebalo da provere nadležni organi.